Heeft een vriend je ooit toevertrouwd dat het verlies van hun hond meer verdriet veroorzaakte dan de dood van een naast familielid? Heb je jezelf ooit zo gevoeld?
De samenleving heeft ons geconditioneerd om ons te schamen voor dergelijke emoties, maar onderzoek suggereert dat we meer dan gerechtvaardigd zijn als we diep rouwen om het verlies van een harige vriend.
Een recent artikel van Business Insider werpt licht op het onderwerp. Blijkt dat het eigenlijk heel normaal is dat mensen meer intense pijn ervaren bij het verlies van een huisdier dan die van een goede vriend of zelfs een familielid.
Voor veel mensen is het overlijden van een huisdier in bijna alle opzichten vergelijkbaar met het verlies van een dierbare. Er is zelfs onderzoek om dit te staven, maar er zijn vrijwel geen culturele rituelen om ons te helpen het hoofd te bieden.
Wanneer een mens overlijdt, zijn er doodsbrieven, lofprijzingen, religieuze ceremonies en bijeenkomsten van familie en vrienden. We krijgen vrijaf – sommige werkgevers bieden zelfs een rouwuitkering aan. Er zijn zoveel manieren waarop we worden aangemoedigd om te rouwen en onze emoties te uiten.
Wanneer een huisdier sterft, hebben we vaak geen van deze tradities of sympathieke supporters om op terug te vallen. Van de meeste mensen wordt verwacht dat ze meteen alle verantwoordelijkheden van het leven op zich nemen, met weinig of geen afsluiting.
Het huis is vreemd stil en gevuld met bitterzoete herinneringen. We hebben een beste vriend en trouwe metgezel verloren, maar de diepte van die pijn wordt bijna niet erkend. Eigenaren van gezelschapsdieren krijgen het gevoel dat hun verdriet dramatisch, overdreven of zelfs beschamend is. Immers, “het was maar een hond.” De ongelooflijke band tussen mens en dier die we met honden hebben gevormd, wordt over het hoofd gezien.
Onze pups geven ons constant positieve feedback. Ze aanbidden ons gewoon omdat we ‘ons’ zijn. Ze verlagen onze bloeddruk en verbeteren onze stemming. Hoe kunnen we niet verwoest zijn als dat verloren is?
Er is ook de kwestie van de plotselinge veranderingen in het leven die optreden wanneer een huisdier overlijdt. Na een lange dag op kantoor zijn er geen wake-up calls, dagelijkse wandelingen of warme groeten meer om 6 uur ‘s ochtends. Voor veel mensen geven hun huisdieren hen een gevoel van doel – zelfs een reden om te zijn. Wanneer dat plotseling verdwijnt, is het begrijpelijkerwijs levensveranderend.
Een andere interessante factor die door Business Insider wordt genoemd, is een fenomeen dat bekend staat als ‘misnaming’. Het beschrijft onze neiging om per ongeluk naar een kind, partner of geliefde te verwijzen met de namen van onze huisdieren.
Dit geeft aan dat we onze honden in dezelfde mentale categorie plaatsen als onze naaste familieleden. Wanneer ze d.i.e. dat is in wezen wat we hebben verloren. Een dierbaar familielid.
De dood van een huisdier betekent het verlies van een bron van onvoorwaardelijke liefde, een toegewijde metgezel en een leverancier van veiligheid en comfort. Onze honden zijn verweven met het weefsel van ons dagelijks leven. Dus ja, het doet pijn. Soms zelfs meer dan het overlijden van een vriend of familielid. En er is absoluut geen reden om je daarvoor te schamen.
